اردیبهشت2

توی تاریکیه کوچه های بی رنگ  دلم

هیشکی مثه شما حل نکرد نیازو مشکلم

هیشکی مثه تو صداش به پاکیه دریا نبود

هیشکی مثه شما قلبمو تو دنیا نربود

آخه چی میشد اگه یه باردیگه میومدی

واسه یک بار به دلم فرصتی تازه میدادی

چی میشد اگه واسم مثه ستاره میشدی

تو خودت منظومه بودیو نشون نمیدادی

توی حسرت نگات نذار منو نگار من

تو توی خزون دل تنها بودی بهار من

توی این دقیقه ها دلم آروم نمیگیره

وقتی خوب فکر میکنم میبینم پیشت اسیره

اسیری که ماتمی نداره از اسارتش

آخه تو قاموس تو تنها بود این یه عادتش